SCHAAKMAT
*voor Ana & Carlos *
Door de achterruit van de snelle wagen
zien wij wolken
schaken met voorbijrazende bomen.
Wij spelen verstoppertje sterven
achter diezelfde bomenlast
want tja, de dood is en blijft
een doodleuk kinderspel.
Mijn dode moeder wandelt hand in hand met mij.
Mijn dode vader ligt in bed met zijn geheime minnares:
de krolse kapster van een ongeduldig geheugen.
Zij hijgt dat ook ik sterven zal als een fluitje van een cent
met de eenvoud van een uitgeputte uitgepufte kaars.
De kat PUCKY keert na weken dwalen terug naar huis.
Zij werd door papa met zijn snelle wagen
ergens ver weg gedropt omdat het lieve dier
liever stoeide met zijn beide zonen,
en dat kon hij uiteraard niet zomaar verdragen.
Op het vakantiestrand slapen nog steeds de oorlogsbunkers,
het onderkomen van de leugen en de haat, het asiel voor zoveel kwaad.
Mijn grootmoeder heb ik nooit gekend.
Mijn grootvader was een trotse smid.
Op zijn aambeeld sla ik mijn herinneringen
stuk.
In een kartonnen doos begraaf ik ze in de tuin.
In die doos stop ik ook een papiertje in een vingerhoed
met daarop geschreven: "Is er wel echt leven
voor de dood"
De wolken kijken toe, haast onverstoord en vertellen mij met milde schijn
"aan alle boze sprookjes komt vroeg of laat een eind".
Guido Vermeulen
29 maart 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten